Ruch
Wspólnota Drużyn Grunwaldzkich jest najstarszym, największym i najprężniejszym ruchem programowo-metodycznym w ZHP. Powstała 12 maja 1991 roku. Skupia drużyny harcerskie, starszoharcerskie i wędrownicze, gromady zuchowe, kręgi instruktorskie i szczepy z całej Polski oraz skautów z Białorusi, Wielkiej Brytanii i Irlandii (w przeszłości również z Litwy, Łotwy, Estonii i Węgier) – razem kilka tysięcy osób w ponad 300 jednostkach. Działa przy Chorągwi Warmińsko-Mazurskiej w Olsztynie.
Celem działania „Wspólnoty” jest wzajemne wspieranie się przez drużyny, które chcą wzbogacać swój program o wartościowe, atrakcyjne działania z dziedziny wychowania patriotyczengo i obywatelskiego.
Formą naszego śródrocznego działania jest współzawodnictwo o Tytuł Drużyny Grunwaldzkiej i Odznakę Grunwaldzką, przyznawane drużynom co roku przez Naczelnika ZHP za wykonanie różnorodnych zadań.
Program
Każdy, kto zetknie się ze Wspólnotą, może korzystać z jej bogatego dorobku programowego: w ciągu dwudziestu lat swojego istnienia Wspólnota stworzyła i opublikowała wiele propozycji programowych, poświęconych rozmaitym tematom: życiu polskiego rycerstwa, kulturze języka polskiego, pracy z bohaterem, poszukiwaniu śladów przeszłości w najbliższym otoczeniu. Dziś są one udostępniane jako gotowe pomysły na harcerskie działania: zbiórki, cykle zbiórek, programy obozów, biwaków, kursów itp.
Obecnie we Wspólnocie realizowany jest 3-letni program wychowania patriotycznego i obywatelskiego, oparty na 3 głównych filarach. Są nimi:
- poznawanie, pielęgnowanie i popularyzacja dziedzictwa narodowego, z bogactwa którego czerpiemy inspirację, motywację i siłę do działania;
- samorozwój, tj. inwestowanie w siebie, rozwijanie wiedzy i umiejętności w wybranych dziedzinach, zdobywanie specjalistycznych uprawnień, dzięki czemu stajemy sie bardziej przydatni Polsce i innym ludziom;
- aktywność obywatelska, która pozwala nam zostawić świat lepszym, niż go zastaliśmy.
Metodyka
Wspólnota wytworzyła własne szczególne instrumenty metodyczne. Najważniejszym jest Znak Zawiszy, przyznawany harcerzom i instruktorom przez rady drużyn grunwaldzkich za doskonalenie swojego charakteru w duchu dzielności i prawości oraz dążenie do zgodności własnych słów z postępowaniem. Ponadto w drużynach grunwaldzkich korzystamy ze specjalnych sprawności, m. in. „Rycerz Zawisza Czarny” (dla zuchów) oraz „Sulima” (dla harcerzy). Instruktorzy mają swoją Grunwaldzką Odznakę Instruktorską.
Grunwaldzkie lato
W lipcu każdego roku bierzemy udział w Zlocie Grunwaldzkim – największej dorocznej imprezie harcerskiego lata. Zlot jest niepowtarzalnym spotkaniem ponad tysiąca harcerzy z całej Polski (i spoza jej granic), a także okazją do uczestnictwa w wielu ciekawych zajęciach z różnych dziedzin – od historii i tradycji rycerskich, poprzez kulturę, rozwój intelektualny i duchowy, po sprawność fizyczną. Na Zlocie każdy znajduje dla siebie coś interesującego. Zajęcia są tak różnorodne, jak nasze drużyny – bo to drużyny grunwaldzkie przygotowują i prowadzą zlot. Kulminacją imprezy jest coroczne wręczenie drużynom odznak grunwaldzkich przez Naczelnika ZHP oraz udział w rekonstrukcji bitwy i wielkie harcerskie świętowanie w miasteczku zlotowym.
Tym, co wyróżnia nasze Zloty wśród innych harcerskich imprez jest niepowtarzalna atmosfera. Osoby spoza Wspólnoty, które do nas trafiają, podkreślają zgodnie, że czują się jak w wielkiej rodzinie, działającej zgodnie z dewizą Ruchu:
„Nieważne, skąd przychodzisz – ważne, czego chcesz wspólnie z nami dokonać”.
Co nam daje Wspólnota?
Uczestnictwo we Wspólnocie Drużyn Grunwaldzkich to przede wszystkim:
- kontakt z harcerskimi przyjaciółmi z całej Polski,
- wymiana doświadczeń, pomysłów, uczenie się od innych,
- możliwość wzbogacenia programu drużyny o ciekawe, dobrze przygotowane propozycje programowe,
- urozmaicenie akcji letniej udziałem w Zlocie Grunwaldzkim.
Barbara Bogdańska-Pawłowska, z domu Marciniak (ur. 19 czerwca 1928 w Brzozowie, zm. 8 listopada 2012 w Olsztynie) – polska ekonomistka, instruktorka Związku Harcerstwa Polskiego, harcmistrzyni, twórczyni i wieloletnia przewodnicząca Ogólnopolskiego Ruchu Programowo-Metodycznego „Wspólnota Drużyn Grunwaldzkich” (1991–2011), członkini Rady Naczelnej ZHP (1985–1989), wiceprzewodnicząca Centralnej Komisji Rewizyjnej ZHP (1990–2001), Honorowy Obywatel Fromborka i Gminy Grunwald.
„Wspólnota Drużyn Grunwaldzkich”
Harcerską działalność związała z Grunwaldem –
miejscem wielkiej bitwy z 15 lipca 1410. W 1966 uczestniczyła wraz z działdowskimi harcerzami w kampanii „Bohater”, w związku z nadaniem Chorągwi Warmińsko-Mazurskiej ZHP imienia „Grunwaldu”. Opracowała program akcji szkoleniowej „Godni imienia Grunwaldu”, realizowanej w latach 1976–1980, współorganizowała akcję „Harcerze – Grunwaldowi”. Zainicjowała powstanie Harcerskiego Klubu Archeologicznego. W latach 1985–1988, jako delegatka na VIII Zjazd ZHP, a następnie członkini Rady Naczelnej ZHP, była rzecznikiem idei grunwaldzkich na forum całego ZHP. Działania te doprowadziły do organizacji w dniach 9–23 lipca 1988 na terenie Warmii i Mazur Zlotu ZHP 1988, nazywanego popularnie Zlotem Grunwaldzkim, z udziałem ponad 21 tys. harcerzy.
Była inicjatorką powstania „Wspólnoty Drużyn Grunwaldzkich” – największego ogólnopolskiego ruchu programowo-metodycznego w ZHP. Przez 20 lat – od 12 maja 1991 do 15 stycznia 2011 – pełniła funkcję przewodniczącej „Wspólnoty”. Potrafiła skupić wokół siebie liczne grono instruktorów z całej Polski – jej zastępcami byli m.in. późniejsza Komendantka Chorągwi Warmińsko-Mazurskiej ZHP hm. Dorota Jeżowska-Olszewska i wiceprzewodniczący ZHP hm. Rafał M. Socha. Autorka kolejnych programów i publikacji metodycznych, organizatorka cyklicznych sejmików grunwaldzkich. Była komendantką kilku Ogólnopolskich Harcerskich Zlotów Grunwaldzkich, odbywających się każdego roku w lipcu na polu bitwy pod Grunwaldem. Inicjatorka wystawy „Grunwald w tradycji Związku Harcerstwa Polskiego” eksponowanej w Muzeum Harcerstwa w Warszawie (2007), a także przyniesienia przez Drużyny Grunwaldzkie na Kopiec Jagiełły ziemi z pól bitewnych, na których walczono o wolną Polskę, oraz postawienia głazu upamiętniającego to wydarzenie (2011).
W uznaniu swej pracy na rzecz Grunwaldu została pierwszym w historii Honorowym Obywatelem Gminy Grunwald. Od 15 stycznia 2011 – Honorowa Przewodnicząca „Wspólnoty Drużyn Grunwaldzkich”.
W Wyższej Szkole Pedagogicznej w Olsztynie (obecnie Uniwersytet Warmińsko-Mazurski) poświęcono jej, jako instruktorce ZHP, biograficzną pracę magisterską (1995).
Zmarła 8 listopada 2012 w Olsztynie. Uroczystości pogrzebowe odbyły się 13 listopada 2012, przewodniczył im arcybiskup senior archidiecezji warmińskiej Edmund Piszcz, a koncelebrował ks. phm. Przemysław Przekop – komendant Hufca ZHP Ełk. W pogrzebie wzięli udział m.in. Naczelnik ZHP hm. Małgorzata Sinica, wiceprzewodniczący ZHP hm. Rafał M. Socha oraz liczne delegacje harcerskie z całej Polski. Prochy Barbary Bogdańskiej-Pawłowskiej spoczęły w kolumbarium na cmentarzu komunalnym przy ul. Poprzecznej w Olsztynie.
18 maja 2013 zgodnie z wolą Barbary Bogdańskiej-Pawłowskiej w grobowcu rodzinnym w Brzozowie spoczęła część jej prochów. W uroczystości pożegnalnej poza najbliższą rodziną i przyjaciółmi uczestniczyła komendantka i harcerze z Hufca ZHP Brzozów oraz komendantka Chorągwi Podkarpackiej hm. Władysława Domagała.
żródło: http://pl.wikipedia.org/wiki/Barbara_Bogda%C5%84ska-Paw%C5%82owska